Ένας μυθομανής-παραμυθάς που τον φώναζαν Λεό!

-->

του Λεονάρντ Θίμο.

-->

Ξεκίνησα να γράφω το 1998 και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ… από μικρός ήμουν πολύ περίεργος, έμαθα να διαβάζω μόνος μου στο χωριό των παππούδων μου σε ηλικία πέντε χρονών. Έπαιρνα την εφημερίδα του παππού μου, έμπαινα στο μπάνιο γιατί ντρεπόμουν να με έβλεπαν να διαβάζω. Καθόμουν με τις ώρες στο μπάνιο και διάβαζα στην Αλβανική γλώσσα, όταν ήθελε κάποιος να μπει στο μπάνιο δεν μπορούσε… ενώ άλλες φορές με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στην λεκάνη… άκουγα τον παππού μου να διαβάζει και υπογράμμιζα τα γράμματα, έλεγε «πολιτική» έπαιρνα το «Ι» και το σημείωνα… Έτσι, περίπου έμαθα να διαβάζω… το μπάνιο μου έχει αφήσει ένα κουσούρι, μένω με τις ώρες στο μπάνιο και γράφω… «μερικές φορές η έμπνευση έρχεται στα πιο περίεργα μέρη που μπορείς να φανταστείς». Μεγαλώνοντας στην Κορυτσά της Αλβανίας, έζησα την φριχτή χρονιά του 1997 και ένα σκληρό εμφύλιο πόλεμο, ήμουν μόλις εννιά χρονών αγοράκι, ο αδερφός μου έξι και η αδερφή μου δέκα. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με τα τανκς και τους στρατιώτες αλλά πολύ δυστυχισμένοι όταν βλέπαμε νεκρά παιδιά και γυναίκες μισές στα πεζοδρόμια, τότε δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γινόταν, όμως τώρα καταλαβαίνω και πονώ… την επόμενη χρονιά, ήρθαμε στην Ελλάδα, μέσα σε ένα καλοκαίρι έμαθα τα Ελληνικά, χάρη στα ξαδέρφιά μου και έτσι έγινα ένας μυθομανής-παραμυθάς, ένας τρελός περίεργος πιτσιρικάς που του άρεσε να γράφει ιστορίες και να παίζει θέατρο… τα χρόνια περνούσαν δύσκολα και εύκολα, σκληρά και ευαίσθητα χρόνια, πολύ τρέλα και εφτά απόπειρες αυτοκτονίας, αποτυχημένες δυστυχώς- ευτυχώς δεν ξέρω τι να πω… όπως ξέρετε, έχασα πολλούς φίλου και έναν κολλητό στα δεκατρία μου… βρήκα μία διέξοδο στο θέατρο, εφτά χρόνια ερασιτεχνικό θέατρο με τρελούς φίλους, κρυφά από τους γονείς μου, χαβαλέ και τρελές κωμικές φάσεις… έρωτες, φιλίες, χορό, σόου, κωμωδία και δράμα(αυτά πάνε μαζί). Κορυτσά Αλβανία, Ηράκλειο Κρήτης και Ζωγράφου Αθήνας Ελλάδα, γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν διάφεραν μεταξύ τους, είχαν συναισθήματα, ήταν σκληροί, αυστηροί, τρελοί όπως κι εγώ. Μόνο που εγώ «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ», εννοώ πραγματικά, δεν υπάρχω! Ηράκλειο 2009, πίσω στα πιο γνωστά στέκια με τις παρέες μου και τις αναμνήσεις για όλα αυτά που πέρασα εδώ. Ένα χρόνο στην Αθήνα, έκανα πολλούς γνωστούς και μόνο δύο φίλους τον Μήτσο από την πρώτη μου δουλειά ως διανεμητής εντύπων και τον Νίκο που ταιριάξαμε αμέσως, στην δεύτερη μου δουλειά ως βοηθητικός ηθοποιός, έπαιξα στα Ματωμένα Χώματα και στο Έχω Ένα Μυστικό… Είδα ηθοποιούς. Σκηνοθέτες, παραγωγούς από κοντά και μιλήσαμε, όχι ότι δεν είχα ξαναδεί, αλλά αυτό ήταν αλλιώς. Αν μου ξανά δοθεί η ευκαιρία θα ξαναπάω να παίξω διότι είναι κάτι δημιουργικό, όπως το Θέατρο, και το πάω πολύ τα δημιουργικά job(creative job)… Τέλος, θα κλείσω με τη φράση που μου είπε ο φίλος μου ο Ανέστης καθώς και με ένα κείμενο-σκίτσο που είχα δει κάπου, κάποτε, κάποιου γνωστού.

ΑΝΕΣΤΗΣ: Αχ, αυτός ο Λεονάρντ Θίμο: UHU STICK, ΚΟΛΛΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΑΣ!!(μυθομανής-παραμυθάς)

ΕΔΩ ΓΡΑΦΕΙ:

Στις 9 Απριλίου η ψήφος έρχεται! Οι υποψήφιοι βουλευτές πάνε σε εκλογικές περιφέρειες για να ψαρέψουνε σταυρούς! Υπόσχονται λαγούς με χείλια! Τα ΘΑ πέφτουν βροχή! ΘΑ φάμε με ΧΡΥΣΑ κουτάλια! ΘΑ διορίσουμε τα παιδιά σας στην τράπεζα! ΘΑ αυξήσουμε τις συντάξεις! ΘΑ φάμε του πουλιού το γάλα! Το λεκανοπέδιο της χώρας θα γίνει πρωτοσέλιδο! Το ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΘΑ πετάξει στον έβδομο ουρανό!

ΤΕΛΟΣ