"ΤΟ ΓΚΑΤΖΕΤΑΚΙ"όνειρο των νεων

Είμαι μόνος και βλέπω τους δρόμους γεμάτο σκουπίδια...προσπαθώ να βοηθήσω την πόλη μου...μαζεύω τους φίλους μου,τον Τάσο,τον Χρήστο και τον Ορέστη,την Δήμητρα,την Κωνσταντίνα και την Μαριάννα...σκορπιζόμαστε στους δρόμους με σκούπες και φαράσια και καθαρίζουμε την πόλη μας...τελειώνουμε την ευχάριστη δουλειά και πηγαίνουμε σε ένα μπαράκι,τότε ο Τάσος,ο αστείος της παρέας λέει:"Ουφ...και τώρα οι...1...2..3..4..5..6...οι έξι μας.."Εμείς γελάμε,έπειτα παραγγέλνουμε να πιούμε χυμό(ΔΕΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΑ ΠΟΤΑ Ή ΚΑΦΕΔΕΣ!!)Τα κορίτσια μας κουτσομπολεύουν τους περαστικούς ενώ ο Τάσος με τον Ορέστη παίζουν τάβλι...εγώ μόνος...χτυπάει το κινητό μου...ήταν από το νοσοκομείο..."Παιδιά,ο Χρήστος!φωνάζω εγώ.Όλοι με κοιτάζουν και ο Ορέστης μου λέει:"Τι έγινε,μπρε φίλε;"Τότε του λέω:"Ο Χρήστος είναι στο νοσοκομείο,είχε ένα ατύχημα...σοβαρό!!"Τον είχαμε ξεχάσει στο δρόμο ή είχε φύγει πιό νωρίς...δεν ξέραμε τίποτα...Πήγαμε όλοι στο νοσοκομείο...αλλά ο Χρήστος δεν ήταν εκεί..είχε χαθεί για πάντα...ο γιατρός μας εξήγησε τι είχε συμβεί:Ένα φορτηγό είχε τρακάρει με την βέσπα του Χρήστου...(ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ!!)Οι γονείς του Χρήστου καθόταν στο άδειο θάλαμο και έκλαιγαν πάνω από το κράνος της μηχανής του Χρήστου.Ήταν ένας νέος,δεκαοχτώ χρονών,είχε μια ολόκληρη ζωή μπροστά του αλλά ο θεός τον ήθελε κοντά του...τώρα είναι άγγελος,είναι όμως κοντά μας...Οι μέρες περνούσαν και εμείς τα είχαμε παραμελήσει όλα,διάβασμα,παιχνίδι,δουλειά,εθελοντισμό,εξόδους,και όλα όσα κάναμε...είχαμε πέσει σε κατάθλιψη...πιό πολύ εγώ...τότε χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου,ήταν οι πέντε φίλοι μου,ήταν τα παιδιά που κάνουμε παρέα,χάρηκα πολύ που τους ξαναείδα...Αρχίσαμε να κάνουμε τις παλιές συνηθησμένες ασχολίες μας αλλά δεν ήταν το ίδιο,επειδή ο Χρήστοςδεν ήταν πιά μαζί μας,όλοι είχαν καταλάβει την απώλεια του...πρέπει να ζήσουμε το κάθε λεπτό,την κάθε ώρα,την κάθε στιγμή...πρέπει να προλάβουμε τον χρόνο πριν μας ξεπεράσει,πρέπει ναζήσουμε γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο...είμαι μόνος και βλέπω τους δρόμους γεμάτο σκουπίδια...προσπαθώ να βοηθήσω την πόλη μου...μαζεύω τους φίλους μου,τον Τάσο,τον Ορέστη και τον Χρη...χμμ..και τα κορίτσια...σκορπιζόμαστε στους δρόμους με σκούπες και φαράσια και καθαρίζουμε την πόλη μας...(ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΘΑΡΟ!!)Ο κύκλος τελείωσε... ΔΕΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΑ ΠΟΤΑ Ή ΚΑΦΕΔΕΣ!!ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ!!ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΘΑΡΟ!!Όμως δεν είναι ο κύκλος του γκατζετιού μόνο αυτά...ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!!!Και όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει γκατζετάκι,να διαβάσει την ιστορία από την αρχή...είναι η ψυχή του ανθρώπου...είναι η βοήθεια,η αλληλεγγύηση...είναι η μικρή μας ζωή!!
ΤΕΛΟΣ.