Η Μέρα των Μεγάλων Μυστικών του Μικρού Μαρκ Λεονάρντο Εννιεάμελ

Σε λίγες μέρες θα φύγω για Αθήνα και ετοιμάσω τα πράγματα μου,κατά τύχη βρήκα την πρώτη μου ιστορία που έγραψα τον Οκτώβρη του 1999 και το τελείωσα τον Φλεβάρη του 2000,έτσι αποφάσισα να διαβάσετε όλοι την πρώτη μου ιστορία ακριβώς όπως την είχα γράψει τότε.(ούτε τα λάθη μου δεν θα διορθώσω)

ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΘΙΜΟ

Ο Μαρκ Λ.Εννιάεμελ γεννήθηκε το 1883 και πέθανε το 1927 από καρκίνο στο προστάτη...σε ηλικία 44 χρονών. Μια όχι και τόσο αληθινή ιστορία του Λεονάρντο Θίμο.
Αφιερωμένο στους φίλους μου.

Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι του 1886,στο σπίτι γινόταν πανικός...ένα ποντίκι είχε μπει στο δωμάτιο της θείας Σάρας,ο πατέρας είχε πάρει το όπλο του παππού για να το σκοτώσει...τότε χτύπησε το κουδούνι:ΝΤΡΙΝ...ΝΤΡΙΝ!!Μια καμαριέρα άνοιξε την πόρτα,είχαν έρθει οι θείοι μου,από το σόι της μαμάς...μαζί με τον τρίχρονο ξάδερφο τον Μπιλ...Η θεία Σάρα είπε:Γεια σας,συμπέθεροι...βολευτείτε στο χολ και ερχόμαστε...τότε οι θείοι μου με είδαν...ήμουν ένας μικροκαμωμένος με δύο πράσινα ματάκια που έλαμπαν και με ύφος πολύ τρυφερό...και πολύ σιωπηλό αγοράκι...Αγοράκι μου,εσύ πρέπει να είσαι ο Μαρκ...τι χαριτωμένο αγοράκι!λέει η θεία Ντολόρες αλλά η αδερφή μου ,η Κέίτι πετάχτηκε και είπε:Γεια σου,θεία Ντολόρες...βλέπω γνώρισες τον μικρό μου αδερφό...όταν είχατε έρθει παλιά δεν είχε γεννηθεί...αλλά η μαμά παρακάλεσε τον πελαργό να μου στείλει ένα αδερφάκι...και ιδού ο Μαρκ Τζούνιορ!Αυτή είναι η αδερφή μου,η Κέϊτι...είναι πολυλογού...τώρα που την θυμάμαι γελάω.ΝΤΡΙΝ...ΝΤΡΙΝ!!Ήρθαν και άλλοι καλεσμένοι,μέχρι το βράδυ το σπίτι μας γέμισε με πολλούς συγγενείς,τους περισσότερους δεν τους ήξερα...περιφερόμουν ανάμεσα τους κ' τους κοιτούσα περίεργα...μερικοί θείοι μου τσιμπούσαν τα μάγουλα,άλλοι μου έδιναν φιλιά και άλλοι διάφορα δωράκια της εποχής εκείνης...τελικά μετά από πολύ ώρα κατάλαβα ότι γιορτάζαμε τα γενέθλια μου και του παππού...είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα,αλλά όχι την ίδια χρονιά...εγώ έκλεινα τα τρία ενώ ο παππούς τα εβδομήντα...Οι καμαριέρες είχαν φτιάξει και διάφορα κέικ..ο πατέρας μου φώναξε:Οικογένεια,ησυχία!Όλοι σταμάτησαν να μιλάνε.Είμαστε εδώ σήμερα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του παππού Μαρκ Εννιάεμελ και του Μαρκ Τζούνιορ...είπε ο πατέρας μου και' γω τον διέκοψα..ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι ασυνήθιστο και παράξενο..MICHI...LICHI...(ΜΙΤΣΙ...ΛΙΤΣΙ...)είπα και το ταβάνι του σπιτιού μας εξαφανίστηκε.από τότε δεν ξανά έκανα γενέθλια..πέθανε και ο παππούς και όλοι με θεωρούσαν καταραμένο,γιο του σατανά...Για τα επόμενα 3 χρόνια έμεινα στο δωμάτιό μου...έβλεπα το φως της ημέρας μόνο από το παράθυρο...μέχρι που ήρθε ο καιρός να πάω στο σχολείο. Ο πατέρας μου,ο Λεονάρντο ήταν πολύ πλούσιος και με έγραψε στο καλύτερο δημοτικό σχολείο του Παρισιού...εδώ είχε φοιτήσει και ο στρατηγός της Γαλλίας Ναπολέοντας..ήμουν μοναχικό αγόρι,δεν είχα φίλους και όλοι με πείραζαν μέχρι που συνέβη το δεύτερο περίεργο συμβάν...ήμασταν στην τάξη και ένας συμμαθητής μου με ενοχλούσε συνέχεια,τότε γύρισα και του φώναξα:Άι στο διάολο,Μπιλ!τότε η δασκάλα άρχισε να μου φωνάζει...εγώ της εξήγησα ότι ο Μπιλ με ενοχλούσε...αλλά δεν με πίστεψε!Ο Μπιλ γελούσε και συνέχισε να με κοροϊδεύει αλλά όχι για πολύ,γίνεται κατακίτρινος και πέφτει κάτω...αυτό ήταν,ο Μπιλ ήταν νεκρός!!Αυτός το έκανε,κυρία...αυτός!Ο Εννιάεμελ είναι ο σατανάς!έλεγαν τα παιδιά στην δασκάλα...τελικά ο πατέρας μου δεν τους πίστεψε αλλά με πήρε από το σχολείο και με έβαλε σε οικοτροφείο...Η δασκάλα του οικοτροφείου,η Εμμανουέλα μου είχε πει:Προσπάθησε να είσαι καλός για να σου φέρονται καλά...αλλιώς αν δεν είσαι καλός σε περιμένουν πολύ τρομακτικά πράγματα...Θα προσπαθήσω!της είπα εγώ. Η μητέρα μου δεν ήθελε να πάω στο οικοτροφείο..είχε πει στον πάτερα:Λεονάρντο,είναι πολύ μικρός για να ζήσει μόνος του...και μην ξεχνάς ότι έχει και το πρόβλημα...την διακόπτει:Ξέρω,ξέρω...αλλά εκεί πέρα θα τον βοηθήσουν πολύ...έτσι κι αλλιώς θα τον βλέπουμε κάθε σαββατοκύριακοΤελικά ο πατέρας μου την έπεισε και εγώ προσπαθούσα να συνηθίσω την καινούργια ζωή στο καινούργιο σπιτικό μου...Τις πρώτες μέρες καθόμουν στο δωμάτιο και έκανα διάφορες γκριμάτσες στον τοίχο...την περισσότερη ώρα ήμουν σιωπηλός και οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν περίεργα. Τελικά,στο οικοτροφείο έκανα φίλους,έτσι νόμιζα,αλλά κανείς δεν μου μιλούσε...στο σπίτι μου,η θεία Σάρα και η μητέρα μου είχαν καλέσει εμένα και την κυρία Εμμανουέλα για βραδινό...πάλι συνέβη κάτι παράξενο..εκεί που καθόμασταν στο χολ και πίναμε τσάι,εγώ είπα:Εεέ,που να καείς,παλιό στρίγκλα!!και η δασκάλα άρχισε να καίγεται...και τότε φωνάζει:Βοήθεια,καίγομαι φέρτε μου νερό...βοήθεια!Τελικά ο πατέρας μου την έσωσε και εγώ ήμουν τιμωρία...ο πατέρας μου τις λέει:Να τον προσέχεις,Εμμανουέλα!Είναι πολύ πονηρός!και η Εμμανουέλα λέει:Μην ανησυχείτε...θα παρακολουθώ κάθε κίνηση του...μικρέ,δεν ξέρεις πόσο καλά θα περάσεις μαζί μας...χα,χα,χα...εγώ τρέχω στο δωμάτιό μου και μαζεύω τα πράγματα μου...και τότε λέω στον εαυτό μου:Μην φοβάσαι θα τα καταφέρεις!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Οι μέρες στο οικοτροφείο περνούσαν βαρετά...περίμενα πως και πως να έρθει το σαββατοκύριακο για να δω την οικογένεια μου,τον μπαμπά,την μαμά,την Κέϊτι και την θεία Σάρα. Όμως την Παρασκευή,η κυρία Εμμανουέλα μας είπε:Σήμερα,θα πάμε στην σχολή του Πόλο για να παρακολουθήσουμε ένα θεατρικό του Σαίξπηρ...θέλω να είστε φρόνιμοι,αλλιώς θα σας τιμωρήσω!Καταλάβατε,παιδάκια;Εμείς απαντήσαμε όλοι<<Ναι>>,αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί...Πήγαμε στην σχολή του Πόλο και καθίσαμε στην μεγάλη αίθουσα...αν θυμάμαι καλά ήταν 1890 και βλέπαμε το"ΤΟ ΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΙΓΓΛΑΣ"του Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Τότε ένας από τους συμμαθητές μου άρχισε να μου μιλάει:Εγώ το έχω ξαναδεί αυτό,Μαρκ...επίσης έχω δει και άλλα δύο έργα του Σαίξπηρ το "ΟΘΕΛΛΟΣ" και το "Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ"...αλλά από αυτά τα τρία,αυτό που βλέπουμε τώρα μου αρέσει πιο πολύ...εγώ του λέω:Καλά,μην μιλάς τώρα να το δω και' γω,Μπομπ!αλλά αυτός συνέχισε να μιλάει:Να σου πω την αλήθεια είμαι πολύ χαρούμενος που το ξαναβλέπω...θα ήθελα πολύ να έπαιζα και' γω..ο Μαρκ νευρίασε και του λέει:Εεέ,πήγαινε να παίξεις!Ο Μπομπ βρέθηκε πάνω στην σκηνή!ΜΠΟΜΠ ΚΙΚΣΟΝ,κατέβα κάτω αμέσως!Πώς πήγες εκεί πάνω;ρώτησε νευριασμένα η δασκάλα.Δεν ξέρω,ρωτήστε τον Εννιάεμελ!λέει ο Μπομπ.Είστε και οι δύο τιμωρία...δεν θα βγείτε από την σχολή το σαββατοκύριακο!είπε η δασκάλα. Την επόμενη μέρα όλα τα παιδιά τα πήραν οι γονείς τους ενώ τον Μπομπ και έμενα μας άφησαν μέσα...είχανε πει στους γονείς μας να μην έρθουν...Πώς το έκανες το άλλο στο θέατρο και εμφανίστηκα πάνω στην σκηνή;ρωτάει ο Μπομπ. Ο Μαρκ απαντάει:Θα σου πω,αλλά είναι μυστικό!Είμαι μάγος...ο Μπομπ γελάει και του λέει:Ναι σιγά,και' γω είμαι ο Βασιλιάς της Γαλλίας.ο Μαρκ του κάνει μάγια και τον ντύνει σαν τον Βασιλιά,ο Μπομπ λέει φοβισμένος:Μαμά μου,είσαι μάγος!...αφού είσαι μάγος γιατί δεν φεύγεις από εδώ μέσα;ο Μαρκ απαντάει:Δεν έφευγα γιατί δεν είχα κάποιον φίλο να με βοηθήσει...ο Μπομπ τον διακόπτει:Εγώ θα σε βοηθήσω!Φίλε!Ο Μαρκ και ο Μπομπ φεύγουν από το οικοτροφείο...μετά από πολλές ώρες η διευθύντρια είχε καταλάβει ότι δύο μαθητές το έσκασαν...οι γονείς μας είχαν τρελαθεί...τελικά το βράδυ πήγαμε στο σπίτι μου...Μαμά,μπαμπά,ήρθα!είπα εγώ. Κανένας από την οικογένεια μου δεν ήταν στο σπίτι!Μόνο οι υπάλληλοι είχαν μείνει στο σπίτι...έγραψα ένα γράμμα στους γονείς μου και φύγαμε...το γράμμα έλεγε:Μαμά,μπαμπά,συγγνώμη που φεύγω. Είμαι μάγος και θα πάω να ζήσω με τον φίλο μου,τον Μπομπ...αφήνω στην Κέϊτι τα μυθιστορήματα του Σαίξπηρ. Σας αγαπώ πολύ,ο γιος σας,ο Μαρκ!Η θεία Σάρα διάβασε το γράμμα στους γονείς μου και μετά τους ρώτησε:Τι έχετε να πείτε;η μητέρα λέει:Ο γιος μου είναι μάγος;ο πατέρας λέει:Ο γιος μου είναι ομοφυλόφιλος,έχει και φίλο...θα τρελαθώ!και η Κέϊτι λέει:Είδατε τι καλό αδερφό έχω,μου άφησε τα βιβλία του Σαίξπηρ.Τα χρόνια περνούσαν,εγώ και ο Μπομπ ανοίξαμε ένα μαγαζί με διάφορα μαγικά πράγματα που έκανα,το 1897...είμασταν πια 14 χρονών και με την βοήθεια των γονιών του Μπομπ,γίναμε οι πιο περιζήτητοι δεκατετράχρονοι επιστήμονες...Τώρα που έγινα γνωστοί όμως η αστυνομία τους βρήκε πολύ γρήγορα και τους πήγε πάλι πίσω στο οικοτροφείο!Οι γονείς μου και η δεκαεξάχρονη αδερφή μου ήρθαν να με δουν...αλλά δεν με βρήκαν εκεί...είχα πει στο Μπομπ ότι θα πήγαινα στην Αγγλία...αυτός δεν ήθελε να έρθει...έτσι εξήγησε στους γονείς μου τι είχε γίνει. Αλλά ο Μπομπ ερωτεύτηκε την αδερφή μου και μέχρι σήμερα είναι παντρεμένοι και ζουν στην Γαλλία...αλλά ας πάμε πάλι στο παρελθόν...1900:Φτάνω στην Αγγλία μετά από 3 χρόνια δουλειάς που έκανα για να βρω το κατάλληλο ξόρκι...μην σας πω ότι την πρώτη φορά πήγα στο Πακιστάν,την δεύτερη φορά πήγα στην Αυστραλία και μέχρι να γυρίσω είχα δει δύο Ηπείρους...τελικά ο επιμένων νικά!Στην Αγγλία γνώρισα την γυναίκα της ζωής μου,την Άννα-Μαρία Σμιθ...την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά ενώ αυτή δεν με ήθελε!Προσπάθησα να της κάνω μάγια να με ερωτεύτει,αλλά το μετάνιωσα και δεν της έκανα τελικά...ώσπου ήρθε η μέρα που με ερωτεύτηκε η ίδια...είχα πάει σε ένα πάρτι και έκανα διάφορα κόλπα...εκεί με ερωτεύτηκε!!Αλλά το 1914 μας χώρισε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος...δεν ξαναερωτεύτηκα!Σήμερα το 1925 ζω στην Αγγλία με την εικοσιπεντάχρονη φιλενάδα μου,είμαι 42 χρονών και έχω καρκίνο...η ζωή μου δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα τελικά...έγραψα την βιογραφία μου και τελειώνοντας θέλω να πω,πως η ζωή είναι ωραία όταν έχεις φίλους και ας είσαι διαφορετικός...ΤΕΛΟΣ.ΜΑΡΚ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΕΝΝΙΑΕΜΕΛ Ο Μάρκ Λ.Εννιάεμελ πέθανε δύο χρόνια μετά και έμεινε στην ιστορία ως"Ο Μάγος της Σιωπής"Γραμμένο και εμπνευσμένο από τον Λεονάρντ Θίμο.
"Για του φίλους που φέυγουν" Λεονάρντο ΤΕΛΟΣ